viernes, 1 de mayo de 2009

Incertidumbre.....

Últimamente esta palabra me persigue. En mi día a día, en mi trabajo, en mi vida personal, en mi economía.....Sin embargo, y a pesar de las circunstancias, me mantengo tranquila, serena y alegre porque soy de las que piensa que debo preocuparme cuando realmente tenga que hacerlo. Como ya he comentado varias veces mi visión de la vida es a corto plazo....no sin tener en cuenta los factores de subsistencia y autosuficiencia que me permitan más o menos salir a flote de las adversidades que la vida nos depara y que pueden llegar a ser previsibles.....las imprevisibles es otro cantar.
No cabe duda de que el dinero no hace la felicidad, pero ayuda. Desgraciadamente es el peaje que se debe pagar en nuestra sociedad actual, aunque esta afirmación podría estar llena de matices.
Me conformo con cubrir mis necesidades básicas...que cada vez lo empiezan a ser más.
Por el momento, no estoy siendo afectada directamente por la crisis imperante, pese haber dejado de cobrar a final de año una importante suma bajo concepto de beneficios. A esto debo añadir que por motivos personales y desde hace unos meses debo desembolsar cada mes un importe bastante elevado para cubrir los costes primarios por lo que mi margen de maniobra y capacidad de ahorro se ha reducido drásticamente.
Pese a todo, no quiero que este sea el motivo que me frene a llevar adelante parte de mis ilusiones y proyectos por lo que llevo autoexigiéndome un programa económico de austeridad total para el cumplimento de mis objetivos no sin buscar alternativas que me permitan disfrutar de mi día a día y que no me supongan sacar un duro del bolsillo.....y hay tantas cosas que no cuestan dinero!!!
El caso es que tengo en mente un viaje para este verano que está siendo el motivo de tanto sacrificio y dependo, exclusivamente , de que me confirmen las fechas en las que puedo cogerme las vacaciones. Pero ahora parece que hablar de vacaciones se ha vuelto en el trabajo un tema tabú. Tanto...que como hay que buscar ventas hasta debajo de las piedras nos van a meter las reuniones los fines de semana para tener suficiente tiempo para rebuscar entre los escombros que es lo que sin duda está convirtiendo mi sector.
Y yo me pregunto...¿ A caso la crisis es lo único que nos debe preocupar ? Me da la sensación, en mi entorno, que este sea el único motivo de nuestras cavilaciones. ¿ Qué está pasando con nuestras motivaciones personales? Quizás sea algo idealista pero no quiero dejar que la puñetera situación que nos rodea frene mis ilusiones. Y no quiero centrarme en las mías propias.....parece que por querer tener un hijo ahora, divorciarse, ir a comer a un restaurante...sea un acto de irresponsabilidad o de locura. Y ya no digo el pedir un día para ir al médico...etc.
Así que, llevo meses documentándome sobre el viaje,.....momentos en los que mi cabeza deja de preocuparse de impagos, ERE´s, ERO´s, Concursos de Acreedores, estadísticas, ventas, objetivos, presupuestos, promociones....y en los que intento materializar más o menos mi motivación a corto plazo pero que es lo único que me hace seguir adelante sin desmotivarme en el día a día.

No voy a hablar por el momento de mi destino hasta que no lo tenga todo más que ligado. Pero me fastidia tener miedo o sentimiento de culpabilidad por pedir lo que me corresponde estemos en la situación que estemos.
Esta semana me quedé sin poder asistir al concierto de Little Nemo y Babel 17 en París por el puto explícito deber de callar....porque da la sensación de que pases de tus obligaciones laborales por pedirte dos putos días que por ley te corresponden...a ver si es que ahora somos imprescindibles cuando en la realidad y si es necesario pasamos a ser totalmente prescindibles.

En fín que sólo espero que llegue el momento "apropiado" de pedir lo que me toca.....es lo que hay....¿ O no ?



1 comentario:

simplexia dijo...

completament d'acord amb tu... en aquests moments sembla com si qualssevol "extra" personal sigui un exces... estigui mal vist. Fins i tot a l'hora de tornar de viatge aquesta setmana santa, a la feina no vaig dir gairebé res.. com si m'hagues d'amagar.
Si no vaig/vem:) anar a Paris a veure els Little i Babel va ser per la mateixa situació laboral... puc anar, em fa il.lussió, tinc dies de festa per escollir... pero "ara no es plan".
En fin... que no tinguis cap sentiment de culpabilitat de com organitzes la teva vida, els teus calers i les teves prioritats... que per aixó es la teva vida ;)